Turkije
De heenweg verliep fantastisch. We vertrokken om acht uur ’s avonds en kwamen om vier uur, midden in de nacht, in het hotel aan. Het was mijn eerste keer vliegen en ik zat bij het raampje. Helaas was het niet zo'n gigantisch heldere nacht, maar bij het landen keek ik toch wel mijn ogen uit. Lichtjes! Mooi! Prachtig! Bij het opstijgen zagen we niet zoveel, het was erg bewolkt in Nederland en zoveel lichtjes waren er nog niet aan. Aan boord kregen we veel drankjes en redelijk lekker eten (iets Ravioli-achtigs) van diverse Turkse dames. Op het vliegveld in Antalya was het even zoeken naar onze bagage, en daarna naar de bus, maar ook dat kwam goed, en de hele busreis heb ik heerlijk geslapen, behalve als ik wakker werd omdat mijn oren nog zo'n pijn deden van het iets te snelle landen.
Tot zover ging het allemaal geweldig. Ik sliep op de kamer bij mijn tante (ongeveer veertig jaartjes jong) en mijn zusje (twee jaar jonger dan ik), en op de andere kamer sliepen mijn broertje (elf) en mijn oma (66).
De eerste ochtend gingen we rond negen uur ontbijten. We waren allemaal slaperig en moe van de reis en het korte slapen. Mijn zusje had gigaaaantisch last van haar jetlag, vanwege het uur tijdverschil. Oh, wat was ze in de war en dat vertelde ze aan iedereen die het wel of niet horen wilde. Gelukkig waren de meeste mensen in het hotel Nederlands, dus kon ze haar ei bij iedereen kwijt. Het eten was verrukkelijk. Een buffet. Als je je bord leeg had, werd het onder je neus vandaan gehaald, vaak zelfs al als je het laatste broodje nog in je hand had. De obers die dit deden waren uiteraard Turks. En daar wil ik nog wat meer over vertellen. De obers. Op de tweede dag maakte we, of eigenlijk ik, want het leek net of ze allemaal mij moesten hebben, zo goed als kennis met Mehmet (dat stond op zijn kaartje). Elke keer als hij een bord had opgehaald bij een andere tafel liep hij langs die van ons, glimlachend naar mij en probeerde te laten zien hoe stijlvol hij alles wel niet deed. Hij pakte bijvoorbeeld een bord en gooide het zo’n beetje achter zijn rug langs op de stapel in zijn andere hand. Meteen als één van ons klaar was met eten, oftewel een bord leeg had gegeten, was Mehmet er als de kippen bij en nam het mee, schaapachtig in mijn richting grijnzend. Hij kwam ook vaak achter me staan, om dan, met die grijns, heel lief 'can i take your plate' te zeggen. Dat was Mehmet. Een andere ober die me opviel was Murat. Een erg aardige man van een jaar of vijfendertig. Gelijk op de eerste dag trok hij de aandacht door mijn bord weg te pakken, met eten er nog op, met de opmerking 'that’s too much for you, I will take care of it'. Ik was natuurlijk stomverbaasd, maar gelukkig gaf hij het weer terug. Een andere situatie met Murat was dat hij mijn stoel in één keer naar voren schoof, zodat ik met mijn middenrif opeens tegen de tafel zat geperst, 'omdat hij er niet langs kon', terwijl er zeker een meter afstand was tussen de achterkant van mijn stoel en het dichtstbijzijnde tafeltje. Op de laatste avond dat we er waren, probeerde hij me nog wat Turks bij te brengen. Ik moest een zinnetje nazeggen en daar achteraan kwam zijn naam. Murat lag dubbel van het lachen, en ik had natuurlijk gezegd dat ik van hem hield. Hij wilde ook het Nederlandse 'ik hou van jou' leren, en probeerde dit nog uit bij verscheidene andere Nederlandse vrouwen, die net als wij niet meer bij kwamen. Hij nodigde me nog uit voor de 'mitternachtssuppe', dan konden we beter praten, maar dat werd me wat te laat.
De derde opvallende Turkse man was Achmed. Ook hij werkte in het hotel en de obers noemde hem de beachboy. Achmed deed de handdoekservice op het strand, en hij bediende iedereen met een glimlach in de taal van de gast. Meteen de eerste dag sloten mijn broertje en hij vriendschap, en dit werd voortgezet door een flinke mep op elkaars schouders elke keer als we langs zijn tentje kwamen. Op donderdag hebben we ook nog flink met hem gekletst. Alleen op maandag, woensdag en vrijdag kon je je handdoek omwisselen voor een schone, en dit vertelde onze kameraad rustig aan alle klanten. We hebben zeker een uur bij hem gezeten, en hij vertelde dat 'he was going to merry in two days'. In gebrekig Engels, doorspekt met woorden Duits en Turks, vertelde hij ons over zijn vriendin. Hij zou haar die avond zien en dan zaterdag gingen ze trouwen. Later bleek dat het pas de verloving was, maar in ieder geval had hij er hartstikke veel zin in, en vertelde ons precies hoe de trouwceremonie in zijn werk ging. Achmed was ook een tijdje in Nederland geweest, en toen mijn broertje vroeg over de hoeren (pas bij 'women for the sex' begreep Achmed het, of niet helemaal) vertelde de beachboy grijnzend over zijn avonturen in Nederland. Achmed was zesentwintig, hij had vriendinnen over de hele wereld gehad en vooral de Russische waren goed in 'hard sex', hij rookte sinds zijn tiende en wilde er eigenlijk mee stoppen. Elke keer als er een klant kwam sprong hij op, ook als het duidelijk was dat ze voor het handdoekwisselen kwamen, wat op donderdag dus niet kon.
Erg aardige jongens en mannen dus, in het hotel. Erbuiten waren er nog een heleboel. Ik zal vertellen over het shoppen. Dit deden we bijna elke avond, gezellig met z'n vijven, in het dorpje tegenover ons hotel.
Het dorpje bestond uit een lange straat, en daarachter had je dan nog een soort centrumpje. Die straat was meestal gezellig druk, maar er bleven veel meer turken dan toeristen. Recht tegenover de uitgang van ons 'hotelpark' was een klerenwinkeltje, waar we veel shirts kopen van bekende, 'dure' merken. De verkoper heette Ben, en was een jaar of twintig. Hij keuvelde vlot in het Duits, want dat zou best onze moedertaal wel eens kunnen wezen. De turken zaten meestal op tuinstoelen voor hun winkel, en Ben kwam meteen naar ons toe rennen toen we net wat langer stil stonden voor zijn etalage. Hij sleurde ons naar binnen, en trok al bijna onze kleren uit. Mijn broertje wilde een shirt, en ook ik had wel wat behoefte aan uitbreiding van mijn garderobe. Zodra we wat leuks hadden gevonden begon het afdingen. Mijn broertje was nog in het pashokje weer terug omkleden, en de rest van de familie was aan de andere kant van het winkeltje een overhemd voor opa aan het uitzoeken. Het truitje kostte vijfentwintig euro, maar ik, zo 'hübsch' als ik was, mocht hem meenemen voor twintig. Ik zou het even met de rest overleggen, en Ben nam me mee met zijn arm om mijn middel. Uiteindelijk ging het mee voor tien.
Als we verder liepen over de straat werd er van alle kanten 'where are you from?' gebruld, en de vermoedens kwamen er vlot achteraan. Ook 'kijken, kijken' probeerden ze als lokmiddeltje om ons de winkel in te krijgen. Het leukste was de jongens of mannen die al wat Nederlands hadden geleerd en geen moment voorbij lieten gaan om het te showen. 'De kat krabt de krullen van de trap' en 'Liesje leerde Lotje lopen langs de lange Lindelaan' werd ietwat hakkelig opgedreund, net als 'achtentachtig, allemachtig prachtig'. En dan had je natuurlijk nog het 'mooi meisje', 'lekkere kont' en 'ik hou van jou'. Veel meer konden ze niet, want in de winkel bleek het perfecte Nederlands een komische mix te zijn tussen Duit en Engels, en alleen de woorden 'ik' en 'jij' in onze taal.
Het mooiste shopmoment vond ik op vrijdag. Oma en broertje hadden geen zin, en daarom gingen mijn tante, mijn zusje en ik gezellig met z’n drieën. Mijn zusje had ergens een leuk Dolce & Gabanna shirtje gezien, en probeerde het in een ander winkeltje voor minder dan vijftien euro te krijgen. De man bleef bij 'twulf' en wij wilden niet hoger dan tien. Al zijn argumenten werden aangesleept, de baumwolle was zo duur, er zaten glittertjes op, hij had zesenveertig vrouwen, honderdzeven kinderen, achtentwintig honden en vierenvijftig katten. Wij bleven volhouden dat mijn zusje niet meer dan tien euro had. De man kwam met een briljante oplossing. 'Mama' (mijn tante dus, die al vaker voor moeder was aangezien) moest maar twee euro bijleggen. Ze wilde haar dochters hart toch niet breken? Maar 'mama' was briljanter. Ze had geen geld bij zich, en leegde ook haar broekzakken. De man geloofde er natuurlijk niks van en vroeg haar te 'zweren op je twee dochters' dat ze geen geld bij zich had. Heel makkelijk, want mijn tante is volledig kinderloos en zei zonder problemen 'ja'. En nu was het de brave verkoper die op het punt stond mijn zusjes hart te breken. Uiteindelijk werd het nog elf euro, en 'mama' was maar een gemeen mens.
Zulke situaties kwamen elke dag voor. Mijn 'vakantiemama' was een kei in het onderhandelen en zei, met een net zo staalhard gezicht als de verkopers die 'honderd euro' zeiden, de belachelijk lage prijs van vijf euro, die dan nog een paar euro omhoog werd gepusht. Naarmate de week vorderde hadden we ook steeds betere strategieën, en kregen de kleren en souveniertjes steeds goedkoper.
Ik heb een geweldige vakantie gehad. De Turken vielen me honderd procent mee, al had ik niet nog een week 'mooi meisje' aan kunnen horen. Turkije is een prachtig land, en ik heb er erg veel vrienden gemaakt, die me hun spullen voor een vriendenprijsje verkocht hebben.
