'The game' - deel 2.
- Vorige delen - Met de nodige moeite opende ik langzaam mijn ogen. Een dunne straal licht scheen tussen de donkere gordijnen door. Ik keek verdwaasd om me heen en vroeg me af waar ik eigenlijk in hemelsnaam was. Op het moment dat ik mijn schedel bijna kon voelen kraken van ellende begonnen de gebeurtenissen van de voorgaande nacht me langzaam weer te dagen. Iets verderop in het bescheiden appartement zag ik twee paar voeten onder een dik pak dekens vandaan komen. Langzaam stond ik op en keek ik even om me heen om te achterhalen waar ik terecht gekomen was. 'Verdomd, da's waar ook!', dacht ik terwijl ik me realiseerde dat één van de personen in het bed Ryan was. Het was hij met wie ik mee was gegaan, omdat zijn appartement een stuk dichterbij het centrum zat dan de mijne. Wie het meisje naast hem in bed was kon ik me niet meer herinneren. Het zal wel één van die twee zijn welke niet van zijn zijde leek te verdwijnen sinds ik hem aantrof bij de sofa's in de Blues, bedacht ik me.
Zo stilletjes als ik kon raapte ik mijn spullen bij elkaar en sloop ik richting de hal in de hoop daar een badkamer aan te treffen. Wat ik uiteindelijk bij de tweede deur aan mijn rechterhand aantrof zou op papier misschien een badkamer zijn maar leek in werkelijkheid meer op een vuilstortplaats met een wasbak en douchekop. Brak als ik was besloot ik me weinig aan te trekken van de onhygienische ruimte en stapte ik onder de douche. De afvoer door het putje stokte al snel door de hoeveelheid vuil welke de boel leek te verstoppen en de gebruikte condooms in de hoek van de ruimte deden me vermoeden dat Ryan hier niet alleen kwam op zich op te frissen.
Na een korte douche trok ik snel mijn kleren weer aan en maakte ik mijn weg naar de voordeur. Het leek me niet dat Ryan er erg mee zou zitten als ik hem even alleen liet met het meisje wat de hele nacht naast hem had gelegen.
In mijn hoofd nam ik nog eens door hoe de avond was gelopen. Stuk voor stuk kwamen de herinneringen van de bizarre avond in de Blues weer naar boven. Een triomfantelijke grijns verscheen op mijn gezicht alsof ik zojuist op een plan tot overname van het universum was gekomen. Opnieuw besefte ik hoeveel er veranderd was en vooral hoezeer Ryan veranderd was. In een kleine twee jaar tijd was hij van een onzekere nobody getransformeerd naar een vrouwenverslinder pur sang.
Ik stapte in de trein en naam plaats in de eerste de beste zitting welke ik tegen kwam. Tegenover me zat een blonde meid, half verscholen in haar donkere jas. Ze was een artikel uit een gratis dagblad aan het lezen en haar felgekleurde blauwe ogen schoten van links naar rechts. Aantrekkelijk was ze zeker, maar ondanks de afgelopen avond wist ik niet goed hoe ik het aan moest pakken. Op dat moment herinnerde ik me de wijze woorden van Ryan: "gast, als je niks doet... ben je een pussy". Ik schoof wat ongemakkelijk heen en weer, om vervolgens uit te roepen: "ontspannend he, zo'n treinreis!". Direct voelde ik me een debiel.
Ze keek me even aan en produceerde een gemaakte, medelij-hebbende glimlach, zoals acteur Robin Williams altijd zo goed kan op zijn dramatische hoogtepunten.
De moed zonk me in de schoenen. Plan B. Tijd om de metro te lezen. Aangekomen bij de horoscopen besloot ik nog één poging te wagen om de blondine aan het praten te krijgen. "Wat is je sterrenbeeld?" vroeg ik, zonder mezelf een kans tot twijfelen te geven. Ze keek op vanuit haar krant en antwoordde: "weegschaal". Ik pretendeerde de pagina grondig door te nemen en vertelde haar: "hmmmm. Nope, die staat er niet bij". Deze zouteloze opmerking was kennelijk origineel genoeg om een glimlach bij haar los te weken. "Kom op! Wat staat er!" zei ze breed glimlachend. Ik vertelde wat haar horoscoop werkelijk zei en voor ik er erg in had raakte ik uitvoerig met haar in gesprek. De onderwerpen wisselden nog sneller dan de gedaantes van Michael Jackson en de treinreis vloog voorbij. Opeens realiseerde ik me dat mijn eindpunt van de reis al naderde.
Ik twijfelde. Het was lang geleden dat ik voor het laatst bewust iemand voor me probeerde te winnen. Wederom schoten de woorden van Ryan door me heen en ook dit keer besloot ik zijn raad op te volgen. Ik boog licht voorover en pakte haar hand. "Wat doe je?" vroeg ze oprecht verbaasd, terwijl ze me recht in de ogen aan keek. "Dat weet ik zelf ook niet" antwoordde ik. Tot mijn verbazing zag ik haar ook langzaam naar voren buigen en voor ik het wist raakten mijn lippen de hare. We zoenden, zoenden en zoenden nog eens. Inmiddels aangekomen op het station, alwaar ik de trein zou gaan verlaten, besefte ik dat ik haar naam niet eens wist. "Ik moet er hier uit. Oh, en ik heet Siemen trouwens!" zei ik quasi-speels. "Evelien" antwoordde ze lachend. "En ik ga je mijn nummer geven" voegde ze er aan toe. Ze pakte een pen uit haar tas, schreef wat op en drukte een papiertje met een 06 nummer er op in mijn handen. "Thanks!" zei ik, terwijl ik me omdraaide en me richting de uitgang van de trein begaf. "Wel bellen hoor!" riep ze me na, en ik stapte uit.
Ik keek naar het papiertje met het mobiele nummer, frommelde het op en duwde het in mijn jaszak. Als herboren liep ik blakend van het zelfvetrouwen door de stationshal. Ik voelde me goed. Voor het eerst sinds de break-up voelde ik me weer goed.
Nog flink verbaasd door wat ik zojuist had geflikt vervolgde ik mijn weg richting huis.
En Evelien? Zij zou niet het laatste slachtoffer zijn voorlopig.
