'The game' - deel 3.

- Vorige delen -
Ik had mijn voordeur nog niet dicht gedaan of ik voelde mijn telefoon vanuit mijn broekzak brommen. Het was een sms van Ryan met de vraag of ik het aankomende weekend weer mee zou gaan op stap. Door het berichtje verschenen opnieuw de vragen in mijn hoofd over wat Ryan had gedaan om zichzelf zo te veranderen. Ik beantwoorde zijn sms met het voorstel de volgende middag even samen bij te praten, ergens in de stad. Een korte en bondige reactie van Ryan's kant volgde met daarin een locatie en tijd. Ik had schijnbaar weinig in te brengen, maar ik besloot me hier niet druk over te maken gezien het me prima uit kwam.

De volgende middag, eindelijk uitgeslapen van het nachtelijke avontuur eerder in het weekend, ontmoette ik Ryan in een eetcafé ergens in het centrum van de stad. Op het moment dat ik binnenkwam was Ryan de eerste persoon wie me opviel. Ik wist niet of dit te maken had met het feit dat ik hem reeds kende, of dat het kwam door zijn uiterst opvallende verschijning. Ryan zat breed en onderuitgezakt op zijn stoel. Ik nam plaats tegenover hem en stak meteen van wal met wat vragen over wat hij in hemelsnaam allemaal had gedaan de afgelopen jaren. Het duurde even voordat Ryan echt op de vragen in wilde gaan. Het leek alsof dit onderwerp hem enigszins ongemakkelijk maakte.

Uiteindelijk, na vooral wat luchtig geklets, wierp Ryan de schroom een beetje van zich af. Hij vertelde me hoe hij tijdens een zoektocht op het internet, naar de juiste info voor een studieproject, een artikel tegenkwam welke vertelde hoe je meer uit jezelf kon halen. Dit artikel inspireerde Ryan zoveel dat hij besloot er een eigen draai aan te geven. Ryan besloot na jaren de 'nerd' te zijn het roer volledig om te gooien. Allerlei methodes, theorien en proefballonnetjes werden door Ryan opgepikt en in de jaren welke voorbij waren gegaan had hij zelf de, naar eigen zeggen, ultieme methode gevonden om aan de vrouw te komen.
Sterker nog: volgens Ryan hielpen zijn methodes mannen niet alleen aan een vrouw, maar presteerde mannen hierdoor ook beter op het werk en in het sociale leven in het algemeen. Ryan was van 'nerd' naar 'ladiesman' gegaan.

Na een lang gesprek werd het tijd om huiswaarts te gaan. Bij het afrekenen van onze koffie en lunch demonstreerde Ryan nogmaals zijn nieuwe zelf. Met de borst naar voren en de kin licht omhoog liep hij richting de bar, waar een jonge dame met roodbruin haar verveeld voor haar uitkeek. Het meisje stelde de rekening op en presenteerde deze zonder enig spoor van emotie aan Ryan. Met een enigszins sneaky glimlachje haalde Ryan zijn portomonnee te voorschijn en rekende het gevraagde bedrag af. Hij keek haar even recht in de ogen aan, alsof hij twijfelde of hij iets zou zeggen. "Hey, Ik heb even een vrouwelijke mening nodig" sprak hij opeens. Het barmeisje glimlachte en antwoordde "oké, vertel!". Alsof het routine was vervolgde Ryan het gesprek. Een conversatie over een goede vriendin van hem welke jarig was en wat hij voor haar zou kunnen kopen ontstond. Hier en daar maakte Ryan een grapje of een quasi bijdehande opmerking om uiteindelijk met het telefoonnummer van het meisje in zijn hand mijn kant op te komen. "Laten we gaan" zei hij, terwijl hij breed grijzend op mij op de rug klopte.

Onderweg richting het station praatte ik met Ryan nog even over wat er zojuist gebeurd was. Volgens hem was dit één van de vele die voor zijn praatjes viel. Er was zelfs geen vriendin van Ryan wie binnenkort jarig was. Het was allemaal onderdeel van zijn plan, gemaakt op het moment dat hij de bar binnenkwam, om aan haar telefoonnummer te komen. Ryan ging ver, maar hij wist wel te slagen in waar hij voor kwam. Aangekomen op het punt waar onze wegen zouden scheiden besloot ik in te stemmen met Ryan's eerdere voorstel om het komende weekend wederom samen te gaan stappen. Ik was benieuwd wat hij nog meer in petto had.

Inmiddels was het vrijdagavond en ik liep richting het centrum van de stad, dit keer volledig 'pimped out'. Ik was onderweg naar de Blues, waar ik Ryan opnieuw zou ontmoeten om er weer een gedenkwaardige avond van te maken. Toen ik de club binnen liep zag ik dat ik enigszins aan de vroege kant was. De tent was nog zo goed als leeg. Bij een gemiddeld optreden van Dries Roelvink zouden waarschijnlijk nog meer mensen zijn. Om de tijd te doden knoopte ik direct na binnenkomst een gesprek aan met een vrolijk uitziende dame aan de bar. Net als eerder deze week in de trein verbaasde ik me over de reacties van mijn gesprekspartner wanneer ik de vreemde adviezen van Ryan in acht nam. In mijn enthousiasme had ik zelfs niet opgemerkt dat Ryan inmiddels ook al een tijd binnen was. Bij toeval liep ik hem tegen het lijf toen ik met Roos, het meisje wat ik had aangesproken, op de dansvloer was beland. Ryan zei geen woord, stak een duim naar me omhoog, en vervolgde zijn gesprekken met wat willekeurige mensen om hem heen. Ondertussen was Roos al steeds dichterbij komen te staan, overduidelijk klaar voor actie. Op een vrijdagavond ben ik de kwaadste niet en dus bewoog ik mijn gezicht subtiel richting de hare. Vele zoenen en gesprekken volgden en de tijd vloog voorbij.

Tegen het einde van de avond en ik aanstalte maakte om mijn jas op te gaan halen schoot Roos me haastig aan. "Waarom ga je niet met mij mee?" vroeg ze. Verbazing was het eerste gevoel wat me trof. 'Mee gaan? Nu al? Ik ken je net', dacht ik. "Hmm, dat is vast geen goed idee. Doen we dus!" antwoordde ik laconiek.

Aangekomen bij haar te kleine studentenflat was de twijfel welke ik had weggenomen. Waarom zou ik me nog inhouden, bedacht ik me. Ik was immers na al die jaren vrij om te gaan. We gingen naar binnen en terwijl ze zocht naar de juiste cd's om op te zetten opende ik zelf alvast een drankje. Naarmate de avond vorderde en het drankgebruik toenam begonnen ook de hormomen steeds harder door de lichamen te gieren. We begonnen elkaar te zoenen en de kledingstukken vlogen uit alsof ik nog met de laatste intercity naar huis moest. Op het moment dat ik Roos ontdeed van haar slipje liep een rilling over mijn rug. Ik kon mijn ogen niet geloven. Roos hield wel van de natuur, zo bleek. Een volle bos haar staarde mij recht in de ogen aan. De blik van verbazing en afschuw in mijn ogen gingen Roos niet ongemerkt voorbij en ze legde me uit dat ze een naturist was en geloofde dat het beter was om het 'gewoon z'n gang te laten gaan'.

Ik wist niet of ik moest lachen of huilen van ongeluk. Dit zag ik écht niet zitten. Tienduizend naturisten in ons land en ik moest er ééntje treffen. Het zat verdomme nooit eens mee. Ik gaf aan dat ik even richting het toilet moest, pakte mijn jas en verdween uit de deur nog voordat Roos ook maar iets zinnigs uit kon brengen.
In mijn jas trof ik een opgefrommeld papiertje aan. Het was het telefoonnummer van Evelien. Shit, ja. Evelien. Ik was haar na onze ontmoeting in de trein compleet vergeten te bellen, realiseerde ik me terwijl ik Roos nietswetend had achter gelaten.

En opeens schoot het door mijn hoofd. 'Damn. Ik ben nu alweer een klootzak.'