Twinky en de muis
De laatste mogelijkheid, en ook de meest realistische, was de linkste hoek in de keuken. Naast de dikke oven was een klein kastje, waaronder ook nog weer een catacombje was. De geur was in die hoek ook het sterkste, dus het was eigenlijk wel te verwachten dat daar de laatste rustplaats van het stinkende rotbeestje zou zijn. En eigenlijk hadden ze dat hoekje tot het laatst uitgesteld, want om nou de dode muis écht te vinden ging ze toch wat ver. En toen kwam de supertwinky!
Nou. Het hoekje. Door de supertwinky. Om te beginnen zat er ook zo'n keukenplint voor. Niet gewoon zo'n rechte zoals bij de gewone kastjes, nee, dit was de extended version. Hij zat heel chique vast aan nog meer stukjes keukenplint, die op hun beurt vastzaten aan andere kastjes, de oven (vraag me niet hoe) en de muur, met veel schroefjes en lijm. Gewapend met de boormachine en de koevoet is het echter gelukt het monster te verwijderen en een nieuw catacombje te onthullen. Het ging echte nogal gepaard met gesteun en gekreun van zowel mijn, de boormachines, de koevoets als de kastjes kant.
Ja, dat klinkt heel heldhaftig. Het is alleen niet waar, zo super is de supertwinky niet. Het lukte me niet, en er moesten hulpdiensten ingeroepen worden, die met hun spierballen en mannelijk technisch inzicht (ik vertelde wát er moest gebeuren en hoe, en de hulpdiensten bedachten met welke materialen enzovoort). Zij kregen het voor elkaar, na nog meer gesteun en gekreun van het kastje en de materialen. En toen uiteindelijk het catacombje onthuld werd, bleek het maar een heel klein stukje te zijn. Omdat het kastje los stond van de rest van de kastjes en de vloer in het hoekje een beetje scheef liep, was er een ondersteunend plankje ondergemonteerd. Een gewoon plankje, beetje dik en onbewerkt enzo. Met splinters. Die van vingers hielden. Dus ik begon fijn te wriemelen aan het plankje, maar het plankje wriemelde niet mee. Sterker nog, het zat nog veel muurvaster dan alle keukenplinten tot nu toe! Ik schoof mijn been onder het kastje en trapte, kroop er zelf half onder (paste niet) om te kijken waarom het niet wilde en werd een beetje radeloos. Links van het plankje, het stukje naar de muur, was precies zo'n kiertje namelijk waar muisjes precies doorkunnen. Ik was ervan overtuigd dat achter het plankje minstens één muizenlijkje moest liggen, zo niet een hele dode muizenfamilie. Of een muizenstam! Alle moeite die dat plankje kostte was dat wel waard.
Goed. Nou. Ook dat... lukte niet. Ik kreeg het plankje niet weg. En dat kwam doordat die gekke meneren die de keuken hadden gebouwd aan de achterkant (wie doet dat nou!) van die hoekjes met twee schroefjes erin hadden gemaakt, zodat het plankje niet door een lief klein meisje weggehaald kon worden als er een vermeende dode muis achter lag. Maar goed, de hulpdiensten kwamen al aangerend en kregen het natuurlijk wel voor elkaar. Al moest ik het laatste stukje wel zelf doen en waren ze zelf weer met andere 'belangrijke' dingen bezig. Met een flinke krak scheurde de linkerschroef door toedoen van de koevoet uit de bodem van het kastje. En toen de rechterschroef. Het plankje werd verwijderd en... er lagen heel veel keuteltjes en rotzooi en geen dode muis. Met een zaklamp zocht ik nog beter, muizen zijn immers erg klein, maar er lag er nog steeds geen. Sterker nog, achter in het catacombje zat nog een plankje! Zo'n zelfde! En dit plankje was echt onmogelijk te bereiken, aangezien het onderkeukenkastjenige gedeelte echt niet zo breed en hoog was als een Twinky! Laat staan dat de hulpdiensten erdoor zouden passen!
En erger nog, voor het plankje kwam de gasleiding uit de grond, aan de rechterkant. Gelukkig waren er nu niet van die hoekjes, en zat het plankje alleen aan de linkerkant vastgeklemd (die miniplankjes onder het plankje aan de rechterkant, achter dat gasding, waar de vloer dus een beetje omlaag ging, kreeg ik er wel uit) maar hoe, hoe, hoe kreeg ik dat er nou uit! Aan de rechterkant kon het niet naar voren omdat het gasding er zat, en aan de linkerkant zat het onherroepelijk te klem om er iets tussen te steken. Gelukkig bestaan er hulpdiensten, en kwamen deze met het ronduit briljante plan er aan de linkerkant een schroef in de machinenen en dan met de koevoet er het plankje aan de schroef eruit te trekken. Het klonk heel simpel. Zelfs zo simpel dat een supertwinky het zou kunnen! Maar niets was minder waar. De schroef wilde er niet in, de machine draaide de verkeerde kant op en het plankje trippelde heel pesterig steeds verder naar achteren, zodat ik er echt niet bijkon. Maar uiteindelijk lukte het en kon het plankje met heel, heel veel moeite en drie mensen die tegelijkertijd aan de koevoet trokken verwijderd worden, onder luidkeelse aanmoediging van een miauwende kat, al kon het ook nog zo zijn dat hij iets wilde uit het kastje waaronder we bezig waren. En het laatste plankje was weg. De schijnbaar laatste mogelijkheid om het muizenlijkje te vinden was verstreken. Vol spanning stonden de hulpdiensten om het hoekje te wachten op de verlossende 'ja'-kreet van de supertwinky. Gewapend met een spiegeltje en de zaklamp zocht ik centimeter voor centimeter het ruimtetje af. Behalve zes dode en vierentwintig levende spinnen was er geen dier te bekennen.
Het werd later en later, en de stemming werd grimmiger. Ik gaf het al bijna op, maar was vastberaden mijn heldhaftigheid te bewijzen. Ik moest en zou het beestje vinden! En toen gebeurde er iets waardoor supertwinky een echte supertwinky is. Ze zag de oplossing. De vervloekte gasleiding ging door een gat aan de rechterkant in de oven. Dat gat was groter dan de leiding, en daar moest een muisje makkelijk doorheen kunnen. Een allerlaatste mogelijke vindplaats verscheen aan mij, hetgeen ik met een gil aan de halfslapende hulpdiensten mededeelde. Vol nieuwe energie begon het leukste gedeelte van het hulpteam de oven te openen, en kwamen we erachter dat de gasleiding naar de processor (of hoe dat ook heet bij een oven) liep, die verborgen was achter een vastgeschroefd deurtje. Ik greep de inmiddels oude, vertrouwde, schroevendraaimachine en met een beetje hulp draaide ik als een gek de schroef eruit. Vol verwachting openden we het deurtje en ik hoestte me een ongeluk door de wolk stof die eruit kwam. We keken recht in het geheim van de oven, dát plekje waar alle gerechten begonnen. Hij was nog warm van het avondeten, en gevuld met kabels en een heleboel dingen waarvan ik niet weet hoe ze heten. De geest van de muis doolde er echter, en gewapend met de zaklamp zochten we het beestje. Eerst lichtte ik hem bij, daarna hij mij, toen hij niks had gevonden. Ik zocht, centimeter voor centimeter. Onder de kabels, tussen de kabels, onder en tussen de blokjes, achter de gasleiding en tenslotte rond een rood, gasflesachtig ding. En daar, in een hoekje, verstopt tegen een iets, zag ik iets wat op een dropveter leek. Mijn hart begon sneller te kloppen, en ik kroop half in de ovenprocessor om het beter te kunnen bekijken, wat helaas niet mogelijk was. Ik pakte een stukje keukenrol, wikkelde het om mijn vingers en greep naar het dropveterachtige bewijsmateriaal. Precies wat ik hoopte gebeurde. Het was de gemummificeerde, ellenlange staart van het eveneens gemummificeerde muizenlichaampje wat eraan vast zat. Het beestje zag er vredig uit, alsof het had liggen genieten van de warmte en toen opeens was overvallen door de dodelijke hitte. Vanaf die dag ben ik een officiele dodemuizenopspoorster. Binnenkort meer avonturen van supertwinky.
Mus muculus (denk ik, hij is wel erg langharig en met verschillende kleurtjes. En zijn staart was langer dan hijzelf)
