Bicultureel
Als je een column schrijft is het altijd leuk om de actualiteit op te zoeken. Zo had ik al een stukje over de boerkini en hoe iedere vrouw, die van mening is dat haar lichaam het best gebaat is bij volledige bedekking, mijn zegen heeft. Ik zie namelijk liever strakke beachbabes in stringbikini, die weten dat ze er zalig uitzien en iedere mogelijkheid aangrijpen om met hun lichaam te pronken. Hoewel een wet-boerkini-contest mij stiekem ook wel interessant in de oren klinkt. Daarnaast was er de hele discussie over handen schudden, die ik niet zo goed snap.
Eerlijk gezegd vind ik het hele handen schudden zelf ook onprettig, vooral als je bedenkt dat 38% van de Nederlanders te beroerd is om hun vieze klauwen te wassen, nadat ze naar het toilet zijn geweest. Als laatste is er natuurlijk de hele hype rond de film van Wilders, waar al zoveel over geschreven is en waar ik alleen maar over kan zeggen dat het een onzinnig plan is, dat de discussie op geen enkele manier zal helpen.
Maar deze onderwerpen moesten wijken toen ik de uitspraak las van mevrouw Yesim Candan, oprichtster van de contest ‘inspiratie voor integratie’. Die is namelijk van mening dat het woord ‘allochtoon’ beter vervangen zou kunnen worden door het woord ‘bicultureel’.
En daar word ik goed pissig van. Buiten de extreem simplistische gedachtegang, dat als je het woord aanpast, je het probleem ook weg neemt, is die term een aanfluiting voor een groot gedeelte van de allochtonen in Nederland. Ik ben zelf een allochtoon volgens het CBS, namelijk iedereen van wie één ouder in het buitenland is geboren. Mijn vader is geboren in Portugal, dus iek ies allochtoon, maar als ik iets niet ben, is het bicultureel. Ik heb helemaal niets meegekregen van de Portugese cultuur en als allochtoon neem ik aanstoot aan deze term. Ik had zelfs klompjes toen ik opgroeide! En dan ben ik nog een grensgeval met een Nederlandse moeder, maar ik ken ook genoeg allochtonen met twee ouders geboren in het buitenland, die ook helemaal niets met het land van herkomst hebben.
De kortzichtigheid en arrogantie waarmee mevrouw Candan een hele groep allochtonen wegzet, die zich wel gewoon Nederlander voelt, stuit mij tegen de borst en zegt veel over haar denkwijze over de Nederlandse maatschappij, waarin blijkbaar slechts één soort allochtoon voorkomt. Bicultureel, pleur toch op. Dan hebben we zometeen biculturelen, monoculturelen en autochtonen en dan zijn we weer net zo ver van huis als met het woord allochtoon. Sterker nog, nog verder, want er wordt dan tussen verschillende groepen allochtonen ook nog eens onderscheid gemaakt.
Mevrouw Candan, ik heb nieuws voor u. Niet iedere allochtoon voelt zich maar half thuis in Nederland, omdat hij met één been in de cultuur van zijn ouders staat. Ik ben Nederlander en ik voel mij Nederlander. Als iedere allochtoon dat gevoel zou hebben, zou de hele discussie niet eens bestaan. Daar zou wat meer aan gewerkt moeten worden: het verbeteren van het wij-gevoel. Niet aan oeverloze discussies over welk naampje je het beestje het best kan geven, terwijl het beestje zelf niet verandert.
